استانداردسازی غیراصولی، بلای جان اقامتگاه های بومگردی - مجله فضای وب

امروزه بسیاری از توریستان با هدف تجربه زندگی محلی رهسپار اقامتگاه های بومگردی می شوند تا در روستاها و در جوامع محلی، مهمان اهالی بومی باشند. در واقع روستاییان با اختصاص چند اتاق از محل سکونت خود برای اسکان توریستان، از سویی امکان اقامت توریستان در جوامع محلی و آشنایی آ ن ها با فرهنگ و زندگی روستایی را فراهم نموده اند و از سویی دیگر، کسب عایدی می نمایند. از این طریق در واقع معامله ای دو سربرد شکل می گیرد که هم جوامع محلی و هم توریستان از آن منتفع می شوند.

با وجود تمام مزایای اقامتگاه های بومگردی، تاکید مضاعفی که در این سال ها در مورد استانداردسازی بومگردی ها اجرا شده به جای آنکه باعث بهبود ارائه خدمات در مراکز اقامتی گردد؛ جوامع میزبان را با چالش های مضاعفی روبرو نموده و خطر کم رنگ شدن فرهنگ اصیل جامعه میزبان را درپی داشته است.

اهمیت بومگردی ها برای جامعه میزبان

اهمیت بومگردی ها این روزها بیش از پیش طرف توجه قرار گرفته است. امکان آشنایی با فرهنگ و شاخصه های فرهنگی جامعه میزبان، یاری به بهبود شرایط محیط زیست، حفظ ارزش های سنتی و احیای جوامع محلی و روستایی از جمله مهم ترین مزایای اقامتگاه های بومگردی به حساب می آیند.

توجه داشته باشید که اقامتگاه های بومگردی معمولا بخشی از خانه یک فرد از جامعه میزبان هستند و مضرات زیست محیطی مراکز اقامتی مدرن را نداشته و با محیط زیست و زندگی روستایی سازگار هستند. افزون بر این موارد، توریستان با اقامت در بومگردی ها می توانند زندگی جامعه میزبان را از نزدیک لمس نمایند و با ویژگی های آن از نزدیک آشنا شوند.

یاور عبیری، رئیس جامعه اقامتگاه های بوم گردی ایران در پاسخ به این پرسش که مهم ترین مزایای اقامتگاه های بومگردی در کشور را چه می داند، به خبرنگار خبرنگاران گفت:

این جامعه محلی است که از بحث بوم گردی ها منتفع می گردد. وقتی که یک اقامتگاه بومگردی در یک روستایی دایر می گردد، این خودبه خود برای جامعه محلی کسب عایدی می نماید؛ یعنی این فقط خود اقامتگاه نیست که منتفع می گردد؛ بلکه در کنار آن یک زنجیره کسب عایدی می نمایند.

وی ضمن تشریح مزایای اقامتگاه های بوم گردی برای جامعه میزبان خاطرنشان ساخت:

در جوامع محلی، از راننده تاکسی گرفته تا کسی که محصولات محلی دارد، در قبال ورود مسافر فروش محصولات را انجام می دهند و به سبب فعالیت افامتگاه بومگردی می تواند کسب عایدی داشته باشد؛ بنابراین فعالیت اقامتگاه های بوم گردی باعث رونق روستاها می گردد.

آموزش، کلید مفقود توسعه کیفی بومگردی ها

یکی از مهم ترین نکاتی که باید در مورد کیفی سازی هرچه بیشتر اقامتگاه های بوم گردی مورد توجه قرار گیرد، مسئله آموزش است. در واقع اگر گردانندگان بومگردی ها آموزش های لازم در زمینه نحوه برخورد و ارائه خدمات به توریستان را ندیده باشند، تعامل آن ها با توریستان دچار چالش می گردد. در این خصوص باید به این نکته توجه داشت که توریستان از فرهنگ های مختلفی آمده و وارد بومگردی ها می شوند و طبیعتا تفاوت های فرهنگی آن ها با جامعه میزبان در صورت آموزش ندیدن گردانندگان بوم گردی ها می تواند امری چالش آفرین باشد.

رئیس جامعه اقامتگاه های بوم گردی ایران ضمن اشاره به اهمیت کیفی سازی بوم گردی ها به مسئله آموزش تاکید نمود و ابراز داشت:

با وجود تمام مزایای بوم گردی ها، به نظر نباید صرفا به صورت کمی به مسائل آن ها نگاه کنیم بلکه باید از نظر کیفی هم به به مسائل مرتبط با بومگردی ها بپردازیم. منظورم این است که نباید این طور باشد که بگوییم فقط تعداد اقامتگاه ها را در روستاها زیاد کنیم، بدون آنکه گردانندگان بومگردی ها آموزش لازم را دیده باشند.

عبیری اضافه کرد:

لازمه کیفی سازی توجه به بحث آموزش است. در واقع جامعه میزبان باید آموزش ببینید تا از این طریق هم اقامتگاه بومگردی این امکان را داشته باشد که کسب عایدی کند و هم مسایلی همانند حفظ محیط زیست و توسعه پایدار منطقه ها محلی طرف توجه قرار گیرند.

چالش های استانداردسازی غیراصولی

در سال های اخیر در مورد کم و کیف رعایت استانداردهای رفاهی در بوم گردی ها نقدهای زیادی وارد شده است. نداشتن تختخواب، شرایط نامناسب سرویس های بهداشتی و حمام و... در بومگردی ها همیشه طرف نقد بوده است.

عبیری در پاسخ به این پرسش که چه استانداردهای رفاهی باید در مورد اقامتگاه های بومگردی رعایت گردد و نقدهای وارده در مورد شرایط امکانات رفاهی بومگردی ها را چگونه می بیند، به خبرنگار خبرنگاران گفت:

صحبت های شما درست است در مورد اقامتگاه های بومگردی باید کیفی سازی انجام گیرد. در حال حاضر، بحث استانداردسازی برای اقامتگاه ها وجود دارد که این استانداردسازی (فعلی) به نظر من اشتباه است و به اقامتگاه ها و فرهنگ بومی منطقه لطمه می زند.

عبیری اضافه کرد:

قرار نیست که اقامتگاه های بومگردی تخت داشته باشند؛ بومگردی ها در واقع خانه های بومی هستند که در کنار اینکه مالک اقامتگاه آنجا زندگی می نماید، چند اتاق هم برای اسکان توریست یا مهمان در نظر گرفته است؛ بنابراین قرار نیست که تمام اقامتگاه های بومگردی کشور مجهز به تختخواب شوند یا در داخل هر اتاق اقامتگاه، سرویس بهداشتی ایجاد گردد. انجام این شکل اقدامات اشتباه است؛ چراکه زندگی محلی خود صاحبان بومگردی ها به این شکل نیست که هر اتاق یک سرویس بهداشتی داشته باشد. بعلاوه تمام اتاق های مردم محلی نیز تختخواب ندارد. به نظرم این نگاه ها یک مقداری آسیب زا است.

رئیس جامعه اقامتگاه های بوم گردی ایران در انتها در مورد اهمیت کیفی سازی در بومگردی ها ابراز داشت:

من با کیفی سازی بومگردی ها موافق هستم و باید استانداردها و کیفیت خدمات ارائه شده در اقامتگاه های بومگردی افزایش یابد تا این امکان وجود داشت باشد که رضایت کامل مهمان جلب گردد. توجه داشته باشید زمانی که مهمان به بومگردی می آید هدفش تجربه زندگی در جامعه محلی است. یعنی توریست به بومگردی ها می آید که یک تجربه جدیدی را کسب کند. توریست می تواند در بومگردی تجارب مختلفی را کنار میزبان تجربه کند که از پخت نان در کنار خانم خانواده تا شیردوشی و مواردی از این دست را شامل می گردد؛ بنابراین توریستی که مهمان بومگردی ها می گردد برای دریافت امکانات رفاهی نظیر تختخواب و خدمات آن چنانی نیامده است؛ بلکه هدفش کسب تجربه زندگی روستایی بوده است.

با توجه به اهمیت حفظ ارزش های فرهنگی و سنتی جوامع محلی به نظر می رسد تاکید بیش از میزان بر ارائه خدمات رفاهی شهری در اقامتگاه های بومگردی امری اشتباه و ناشی از ناآگاهی بعضی از مسئولان است.

طبیعتا توریستی که به روستا سفر می نماید قصدش آشنایی با ویژگی های فرهنگی و لمس زندگی روستایی است و برای تجربه زندگی لاکچری به روستاگردی نرفته است. از سوی دیگر فشار به جوامع محلی برای ارائه خدمات شهری در روستاها می تواند جوامع روستایی و حفظ اصالت های فرهنگی و سبک زندگی آن ها را با چالش جدی روبرو کند.

نظر شما در مورد بایدها و نبایدهایی که باید در حوزه اقامتگاه های بوم گردی رعایت گردد چیست؟ الزام اقامتگاه های بوم گردی به ارائه خدمات رفاهی را چگونه می بینید و فکر می کنید برای بهبود شرایط اقامتگاه های بوم گردی چه رویکردی باید شکل بگیرد؟