زن جوان: رویای زندگی در شهر مرا به گرداب بدبختی کشاند، امروز مرا زن خیابانی صدا می نمایند - مجله فضای وب

به گزارش، زن 30 ساله که برای شکایت از هم اتاقی هایش به کلانتری آمده بود در حالی که بیان می کرد بعد از گذشت 10 سال از زندگی در شهر امروز همه رویا ها و آرزوهایم در گورستان دلم دفن شده است به کارشناس اجتماعی کلانتری شهید آستانه پرست مشهد گفت: در خانواده ای پرجمعیت و در یکی از روستا های اطراف مشهد متولد شدم.

پدرم کشاورز بود و به سختی مخارج خانواده 9 نفره ما را تامین می کرد با وجود این روزگار شیرینی را سپری می کردم دختری شاد و سرزنده بودم و هر روز با دختر عمویم همبازی می شدم با ثریا فقط چند روز اختلاف سنی داشتم و او صمیمی ترین دوست دوران کودکی ام بود به طوری که حتی شب ها را نیز کنار هم می خوابیدیم. خلاصه سال ها از پی هم سپری شدند تا این که من و ثریا دیپلم گرفتیم، اما چند روز بیشتر از اعلام نتایج آخرین سال دبیرستان نگذشته بود که ثریا با پسرخاله اش ازدواج کرد و راهی مشهد شد. همسر او در خانواده ای مرفه زندگی می کرد و از نظر اقتصادی موقعیت خوبی داشت. هر بار که ثریا سوار بر خودروی آن چنانی به روستا می آمد من هم به دیدارش می رفتم و او با آب و تاب از زندگی راحت در شهر سخن می گفت و با غرور خود را خوشبخت ترین دختر روستایی می دانست که در شهر زندگی می نماید. تعریف و تمجید های بهشت گونه او از شهر مرا وارد رویایی عجیب نموده بود. به همین دلیل تصمیم گرفتم عمرم را در روستا تلف نکنم و برای یافتن خوشبختی به شهر بروم. خلاصه در میان مخالفت های شدید خانواده ام چمدانم را بستم و راهی مشهد شدم. تصور می کردم با امکانات موجود در شهر زندگی زیبایی برای خودم می سازم و پدر و مادرم را نیز از این شرایط فلاکت بار نجات می دهم. بالاخره با پول اندکی که داشتم اتاقی در یکی از پانسیون ها اجاره کردم و در جست وجوی یافتن شغلی برآمدم، اما کار مناسبی پیدا نکردم گاهی اوقات نیز که شغلی را به ظاهر مناسب می دیدم با پیشنهاد های بی شرمانه و غیراخلاقی روبه رو می شدم و به ناچار آن شغل را رها می کردم. دیگر پولم تمام شده بود، ولی روی بازگشت به روستا را نداشتم. این بود که با جست وجو در آگهی های روزنامه ها مراقبت از زوج سالمندی را به عهده گرفتم اگرچه درآمدم بسیار اندک بود، اما با قناعت و سخت گیری در مخارج روزانه سعی می کردم مبالغی را برای آینده ام پس انداز کنم. چند سال بعد اصغر به خواستگاری ام آمد او را یکی از دوستانم معرفی نموده بود من هم بی درنگ پاسخ مثبت دادم چرا که دیگر از این شرایط خسته و آزرده خاطر بودم، اما هنوز چند ماه از ازدواجم نگذشته بود که فهمیدم اشتباه بزرگی را مرتکب شدم. اصغر مردی بیکار و بی مسئولیت بود او در خانه می نشست و پس انداز چند ساله مرا هزینه می کرد.

از سوی دیگر او به مواد مخدر اعتیاد داشت و من مجبور بودم بخش زیادی از درآمد کارگری ام را به تامین هزینه های اعتیاد او اختصاص بدهم. خلاصه زندگی ام هر روز بیشتر به تباهی می کشید تا این که بالاخره بعد از چهار سال زندگی با اصغر از او طلاق گرفتم و در حالی که دلم برای دست های پینه بسته پدرم و آغوش گرم مادرم تنگ شده بود باز هم نتوانستم به روستا بازگردم این گونه بود که پرستاری از یک پیرزن بیمار و تنها را به عهده گرفتم و مدتی به مراقبت از او پرداختم. اما با مرگ آن پیرزن دوباره بی خانمان و آواره شدم. به ناچار با چند زن و دختر مجرد هم خانه شدم تا اجاره کمتری پرداخت کنم با وجود این باز هم با کارگری هزینه های زندگی ام را تامین می کنم، اما هم اتاقی هایم رفتار مناسبی با من ندارند. هنگامی که خسته و کوفته از سر کار به خانه باز می گردم آن ها با تهمت های ناروا مرا زن خیابانی خطاب می نمایند. اکنون با دلی شکسته آرزو می کنم که ای کاش ...

شایان ذکر است به دستور سرهنگ ابراهیم فشایی (رئیس کلانتری شهید آستانه پرست) پرونده این زن جوان در دایره مددکاری اجتماعی مورد آنالیز های کارشناسی نهاده شد.

ماجرای واقعی با همکاری پلیس پیشگیری خراسان رضوی

منبع:خراسان