آدام درایور و ماریون کوتیار از نقش آفرینی در آنِت می گویند - مجله فضای وب

اعتماد در ادامه نوشت: داستان این فیلم 140 دقیقه ای که با بودجه ای بیش از 15 میلیون دلار ساخته شده، درباره کمدینی به نام هنری مک هنری با نقش آفرینی آدام درایور است که عاشق یک خواننده اپرای مشهور در سطح جهانی به نام آن دفرانو با بازی ماریون کوتیار می شود. در حالی که پاپارازی ها دیوانه وار داستان این زوج را دنبال می نمایند، آن ها با هم ازدواج می نمایند و بچه دار می شوند. بچه آن ها که آنت نام دارد، در قالب یک عروسک چوبی نشان داده می شود.

در ادامه، تم موضوعی داستان از عشق و اشتیاق به سمت تراژدی و درد حرکت می نماید و عشق این زوج تبدیل به مشکل دراماتیک مرکزی فیلم می شود. راستا حرفه ای کاری مک هنری به سمت خوبی پیش نمی رود و او بیش از پیش از معروفیت و پول کمتری برخوردار می شود. اما در عین حال دفرانو محبوب تر می شود و درحالی که جهان را می شود تا برای مردم اجرا کند، شوهرش در خانه از بچه شان مراقبت می نماید. این فرایند باعث شکل گیری نفرتی می شود که در قلب داستان جای می گیرد.

منتقدان چه گفتند؟

منتقدان نگاه نسبتا مثبتی به آنت داشته اند و این فیلم توانسته در وبسایت های تجمیع نقد راتن تومیتوز و متاکریتیک به ترتیب امتیاز های 70 درصد و 67 درصد را از میان صد ها نقد کسب کند.

منتقد امپایر می گوید می توان آثار خودمجذوبی شخصیت مک هنری را هم به اسم نیروی محرکه هنر خود و هم به اسم پاشنه آشیل روابطش دید. به باور او، به راحتی می توان دید که مک هنری پرتره ای از خود کارگردان است و شاید او دارد نبردش با اهریمن های درونی را به تصویر می کشد.

اما آتش این اشتیاق به این معنی است که سبک فیلمبرداری کاراکس هم آتشین است و فرمتی خلق شده که هم شعرگونه و هم دیوانه وار است. از خشم روی یک قایق تا موتورسواری در جاده ها و استادیومی که پر از هزاران مخاطبی شده که برای تماشای نخستین اجرای یک نوزاد عروسکی گردهم آمده اند، کاراکس در خلق صحنه های این فیلم جهانیی بی همتا و اثرگذار درست نموده است.

اما بیشتر منتقدان به تحسین از نقش آفرینی های این فیلم، مخصوصا بازیگری آدام درایور پرداختند. منتقد نیو ریپابلیک نوشت که نمی توان آنت را به اسم فیلمی عاقل یا رک و راست توصیف کرد و به همین علت، درایور مجبور می شود مجموعه ای از رفتار های مختلف و متضاد را در عین حال به شیوه ای سورئال در نقش آفرینی خود کنار هم قرار دهد.

او نوشت: اینکه او در این کار پیروز می شود به معنی این است که تماشا کردن او نه تنها یک لذت، بلکه یک امتیاز است، همان طور که این موضوع در خصوص تماشا کردن اجرای یک حرکت هوایی حیرت انگیز به وسیله یک ژیمناست در المپیک صدق می نماید.

منتقد ورایتی می گوید بازی آدام درایور در این فیلم در نوع و مقیاس تعهد خود از آن نوع نقش آفرینی هایی است که آدم ممکن است فقط از امثال دنیل دی-لوییس و رابرت دنیرو انتظار داشته باشد؛ مخلوقی خشمگین که همه چیز در راه خود را می بلعد.

منتقد نیویورک تایمز می نویسند درایور که تا به حال تعدادی از برترین نقش آفرینی های دیگرش هم در قالب شخصیت های مشکل دار اهل تئاتر در فیلم داستان ازدواج و سریال دخترها بوده، در این فیلم وقت خود را برای این تلف نمی نماید که بخواهد کاری کند شخصیت مک هنری دوست داشتنی یا بیش از حد منفی باشد.

این منتقد نوشت: به جای آن، او کاملا قابل باور است، نه به خاطر اینکه شما چینش روان شناختی مک هنری را درک می کنید، بلکه دقیقا به خاطر اینکه نمی توانید آن را درک کنید. خودبزرگ بینی او همه چیز را تحریف می نماید. او از زندگی عادی بزرگ تر نیست، اما فکر می نماید هست و نقش آفرینی درایور به طور ایده آل در مقیاس این تضاد است.

درایور: فیلم تکی بود

با درنظر گرفتن این نکته فیلم آنت در فستیوال فیلم کن پیش نمایش خود را تجربه نموده و با تشویق ایستاده حضار روبرو شد. حالا این فیلم در سینما ها اکران و از آمازون پخش می شود. بلافاصله بعد از اینکه درایور در کن با کاراکس سیگاری کشید، سوار هواپیما شد تا برای فیلمبرداری نویز سفید همراه با نوآ باومباک به اوهایو بازشود. حالا او خود را غرق این فیلم نموده است.

اما او در مصاحبه ای درباره آنت گفت این فیلم خیلی حس تک و مفرد بودن داشت و حس می نماید به احتمال زیاد دیگر هرگز در فیلمی مانند آن نقش آفرینی نخواهد کرد. درایور هفت سال پیش و زمانی که معروفیتش به حد فعلی نرسیده بود برای ایفای نقش در این فیلم به توافق رسید. کاراکس آن زمان فقط بعد از تماشا او در سریال دخترها درایور را انتخاب نموده بود. برای نخستین بار، خود درایور تهیه نماینده فیلم هم هست. درایور می گوید: من هفت سال است که دارم به این فیلم فکر می کنم. بنابراین فقط همین که فرد دیگری آن را تماشا نموده به من حس آرامش می دهد. خیلی خوشحالم که فیلم پخش می شود.

این بازیگر گفت همواره سعی می نماید پروژه هایی را انتخاب کند که حضور در آن ها برایش خیلی بدیهی است و همکاری با کاراکس هم همین طور بود. او گفت: من همواره از نظر خودم پیروی ننموده ام. اما بالاخره باید بدیهی باشد. مثلا آیا تو می خواهی با برادران کوهن کار کنی؟ بله، واضح است. یا اگر اسکورسیزی بخواهد فیلمی در ژاپن بسازد؟ حتما، مسلما. بنابراین متعهد شدن به این پروژه خیلی آسان بود.

درایور مخصوصا خیلی از فیلم فانتزی سال 2012 موتور های مقدس کاراکس خوشش آمده بود که مانند آنت درباره قوه تخیل و طبیعت اجرا و نقش آفرینی روی صحنه است. او گفت: در تمام فیلم هایش به نظر می رسد که بازیگران آزادی فراوانی دارند و در نهایت دیدم که این حقیقت دارد. او بعلاوه در ایجاد توازنی بین این مساله و فیلمبرداری خارق العاده خیلی خوب عمل می نماید. او دوست دارد انگیزه هایش را گلچین کند و بعد ناگهان می بینید که رقصی را برنامه ریزی نموده است. وقتی فیلم هایش را تماشا می کنم حس آزادی دارند.

درایور در آنت تقریبا تمام مدت در حال آواز خواندن است، چون این فیلم دیالوگ خیلی کمی دارد و بیشتر روی آواز تمرکز می نماید. او پیش از این هم در داستان ازدواج ساخته باومباک بازی نموده بود که در آن شخصیتش آهنگ زنده بودن استیون سوندهایم را می خواند. او بعلاوه به خاطر این بازی نامزد دریافت جایزه اسکار شد. پیش از آن، نخستین تجربه موزیکال سینمایی او در فیلم درون لویین دیویس برادران کوئن و حین جلسه ضبط آهنگ خواهش می کنم آقای کندی کسب شده بود.

درایور می گوید: من برنامه ای یا ضرورتا علاقه ای به آواز خواندن در فیلم های آینده ندارم. اما همواره این کار را در فیلم ها دوست دارم. مردم در زندگی آواز می خوانند، اما ما به وسیله آهنگ ارتباط برقرار نمی کنیم. شاید به نحوی مناسب تر به نظر برسد. این کار خاصیتی آسیب پذیرتر در خود دارد.

کوتیار: تجربه ای فراموش نشدنی بود

ماریون کوتیار بازیگر فرانسوی درباره آنت در مصاحبه ای گفت حس نمی کرد احتیاج دارد تصور کند فیلم در نهایت چطور از آب در خواهد آمد، اما وقتی همه چیز کنار هم آمد به شدت تحت تاثیر قرار گرفته بود. او گفت: من می دانم که لئوس جهانیی بصری دارد که بسیار صمیمی است و در عین حال فیلمبرداری آن بزرگ است. این را می توانید در خیلی از فیلم های او ببینید، اما مخصوصا این در خصوص آنت صدق می نماید. من این را به اسم چیزی بیشتر از یک فیلم، بیشتر از یک موزیکال و بیشتر از یک اپرا می بینم. او فیلمی تحویل داد که بسیار هنری است و مزه ای شاعرانه در خود دارد.

به باور کوتیار، هر بیننده از آنت برداشت متفاوتی خواهد داشت و می تواند با یک جنبه آن ارتباطی با زندگی خصوصی خود پیدا کند. از این منظر، او فیلم را با تجربه ای مانند سرآغاز کریستوفر نولان مقایسه کرد که به مخاطب خود یک تجربه فیلمبرداری خاص و هوشمندانه ارایه می نماید.

این بازیگر شرح داد که برای شخصیت های مک هنری و دفرانو، داستان عاشقانه شان جلوی چشمان مخاطبان شکل گرفته و پیش می رود. به همین علت اینکه او و درایور از قبل یکدیگر را نمی شناختند تا حدی به بازی شان یاری کرد. او گفت: به نظرم اگر فیلم درباره داستان افرادی بود که 10 سال قبل با هم ازدواج نموده بودند کاملا متفاوت می شد. ما از این ایده استفاده کردیم که شما روز اول روی صحنه با فردی آشنا می شوید، به درون چشمانش نگاه می کنید و این نقش را ایفا می کنید که عاشق شده اید. ما با این بازی کردیم. البته که آدم بعد از کار کردن با همبازی خود آشنا می شود، اما سعی کردیم آن حس را حفظ کنیم.

با توجه به اینکه آنت موزیکال است، همه بازیگران باید قابلیت خوانندگی می داشتند و این کار باید سر صحنه فیلمبرداری و نه بعد از آن انجام می شد که یک چالش اضافی بود. کوتیار و درایور سعی کردند از این مساله به نفع خود استفاده نمایند. کوتیار گفت: آدام خواننده نیست و من هم خواننده نیستم، بنابراین ما با یک نوع اضطراب مشابه در این مورد روی صحنه آمدیم، مخصوصا با توجه به اینکه تمام خوانندگی ها زنده بود. اما از یکدیگر حمایت کردیم. آدام انسانی بسیار عمیق و فوق العاده است، بنابراین برقرار کردن این ارتباط بسیار آسان بود.

کوتیار می گوید فیلمبرداری این پروژه تجربه ای فراموش نشدنی بود و او می خواهد مخاطبان هر جور که خودشان می خواهند به اکتشاف در آن بپردازند. او گفت: نمی خواهم خیلی درباره خود شخصیت صحبت کنم، چون می خواهم مردم به اکتشاف در این بخش از ماجرا بپردازند. معمولا وقتی فیلمی را تمام می کنم همه چیز در خصوص آن را فراموش می کنم، اما این یکی متفاوت بود.