نشست جی هفت نتوانست به اهداف خود برسد، سایه شخصیت ترامپ بر نشست - مجله فضای وب

ترجمه مقاله در ادامه آمده است.

هر چه زمان بیشتر می گذرد بیشتر آشکار می گردد که گروه هفت (G7) دیگر به عنوان مرکز هماهنگ نماینده دموکراسی های پیش رو صنعتی دنیا عمل نمی نماید. این در حالی است که این گروه همچنان به عنوان محلی برای تعامل جمعی، دوجانبه و بین گروهی رهبران کشورهای مهم دنیا به کار خود ادامه می دهد.

شاید یکی از دلایل این امر شخصیت خشن و تنافض گویی های رئیس جمهور دونالد ترامپ باشد و کاملاً درست است که شخصیت خشن و پرسر و صدای او به عملکرد صحیح نشست در بیاریتز - درست مثل نشست سال قبل در کانادا - یاری نکرد. باید ظرافت دیپلماتیک رئیس جمهور باراک اوباما را یادآوری کرد که به درک اجلاس های بی نظیر یاری می کرد اما این ظرافت دیپلماتیک نیز امروزه نمی تواند شکاف روزافزون بین اعضا را پر کند. اکنون دو کشور از هفت کشور عضو گروه- ایالات متحده و ژاپن- اعتقاد دارند که اقدامات غرب ظهور چین را به عنوان یک رقیب پرقدرت که به دنبال به چالش کشیدن نظم پس از جنگ سرد- به ویژه در منطقه آسیا و اقیانوسیه - است، تسهیل نموده است. این کشورها بر این باورند که چنین اقداماتی تهدید مستقیمی برای منافع ملی آنها محسوب می گردد.

چهار کشور از هفت کشور عضو - ژاپن ، ایتالیا ، فرانسه و آلمان - به دنبال راه هایی برای بهبود روابط با روسیه و یافتن سازش های احتمالی با مسکو در خصوص خواسته های آن برای تجدید نظر در نظم پس از جنگ سرد - درست زمانی که مسکو در اوراسیا دارای قدرت زیادی است - می باشند.

همه هفت کشور عضو با جنبش های سیاسی در کشورهای خود سر و کار دارند که رقابت مالی با سایر اعضای این گروه را خطری بزرگتر از چالش ایجاد شده در نظم بین المللی توسط اقتدارگرایان می دانند. شاید اگر هیلاری کلینتون رئیس جمهور امریکا بود، بیشتر می توانست نمای وحدت و همکاری را در بیاریتز حفظ کند و قطعا امریکا هنوز عضوی از برجام بود و ورود وزیر امور خارجه ایران جواد ظریف به حاشیه نشست و ورود هیات دولت امریکا به نشست باعث افزایش تنش ها نمی شد. با این وجود شناسایی مسائلی که میان اعضاء گروه هفت وجود دارد، صرف نظر از اینکه چه کسانی در کاخ سفید یا کاخ الیزه حضور دارند، نادیده دریافت واقعیت است.

فقدان اجماع کارآمدی که می تواند زمینه ساز اقدام مشترک و هماهنگ بین اعضا باشد، باعث شد این نشست نتواند به اهداف مدنظر خود دست یابد. ایالات متحده امریکا علیرغم احساس شخصی ترامپ، فشار تحریم ها بر روسیه را افزایش می دهد درست زمانی که اجماع اروپا با تحمیل تحریم های جدید علیه مسکو فاصله گرفته و کشورهای اروپایی در خصوص کاهش تحریم ها علیه روسیه و بازگرداندن روابط به قبل از سال 2014 بحث و مصاحبه می نمایند.

اجماع جی هفت در خصوص روسیه می توانست پس از حمله روسیه به اوکراین در سال 2014 پدیدار گردد زیرا چشم انداز بهبود روابط با ایران وجود داشت. اما اکنون، واشنگتن خودکفا از لحاظ انرژی، محدودیت هایی را بر توانایی متحدین خود برای به دست آوردن منابع حیاتی انرژی ابتدا از ایران سپس از ونزوئلا و حالا شاید حتی از روسیه اعمال می نماید. در حالی که ایالات متحده امریکا می تواند بخشی از نیازهای انرژی متحدین اروپایی خود را تأمین کند، این کار را با یک قیمت بالاتر انجام می دهد و هیچ اراده سیاسی در این کشور برای اعمال یارانه بر صادرات انرژی آمریکا جهت جذاب تر شدن آنها وجود ندارد.

آلمان - یکی از اقتصادهای مهم دنیا - نسبت به خرید انرژی از امریکا چندان مشتاق نیست، مخصوصاً با توجه به تعرفه هایی که ایالات متحده به دلایل امنیت ملی بر کالاهای خود قرار داده است. به همین ترتیب وقتی صحبت از چین می گردد نیز هیچ مبنایی برای اقدام مشترک بین اروپا و امریکا وجود ندارد. دولت ترامپ استراتژی جداسازی سریع نیروهای اقتصاد ایالات متحده و چین را دنبال می نماید با این استدلال که امنیت غرب با تحویل ابزارهای مالی به دست چینی ها تضعیف می گردد. این در حالی است که اروپا، فشار چین برای تجدید نظر در نظم بین المللی شرق آسیا را به عنوان نگرانی امنیتی فوری و جدی قلمداد نمی نماید.

ژاپن و کانادا ممکن است در خصوص چین نظرات مشابهی با امریکا به اشتراک گذارند، اما با توجه به وابستگی خودشان به تجارت دوجانبه با پکن بعید است با امریکا همکاری نمایند.

باید گفت در نشست جی هفت سال جاری، هیچ ابلاغیه یا برنامه مشترکی پذیرفته نشد اما هیچ کس هم حاضر نبود بگوید این مجمع چند ملیتی هیچ ارزشی ندارد. ملاقات سال آینده این گروه در زمین گلف دورال نیز ممکن است به موفقیت های بزرگ منجر نگردد، اما کشورهای عضو و مؤسسات مالی بین المللی آنها را به ادامه مصاحبه مجبور می نماید. جی هفت یک سال دیگر نیز برای رسیدن به اهداف خود می جنگد.